Implantacja to inaczej zagnieżdżenie zarodka w stadium blastocysty w macicy, które następuje na skutek zapłodnienia, pomiędzy 6 a 12 dniem jego rozwoju. Proces ten zwiastuje początek ciąży i trwa najczęściej kilka dni. W niektórych przypadkach zagnieżdżenie zarodka przebiega całkowicie bezobjawowo, zaś w innych wywołuje dolegliwości zbliżone do tych, jakie kobiety odczuwają w czasie menstruacji. Charakterystyczne są delikatne skurcze macicy oraz plamienia implantacyjne, często mylone z krwawieniami miesiączkowymi. Wspomniane plamienia nie powinny być jednoznacznie traktowane jako objaw ciąży, gdyż nie zawsze występują. Ich pojawienie się ma miejsce wówczas, gdy zagnieżdżający się zarodek uszkodzi naczynie krwionośne macicy.
Błona śluzowa macicy przed implantacją ulega pogrubieniu i przekrwieniu, a następnie pod wpływem działania hormonów i innych czynników przekształca się w błonę doczesną, którą pozostanie do czasu porodu. Mechanizm ten ma zapewnić zarodkowi odpowiednie warunki rozwoju. Kiedy te zostają spełnione dochodzi do procesu zagnieżdżenia. Komórki otaczające zarodek przeobrażają się w trofoblast, który dzięki właściwościom inwazyjnym i trawiennym dostarcza blastocyście produkty odżywcze z endometrium. Koniec pierwszego trymestru ciąży to czas, kiedy z trofoblastu rozwija się łożysko.
